یک ابزار کلیدی مورد استفاده در مدیریت زمانِ پروژه، روش مسیر بحرانی (سی‌پی‌ام) است. برای پروژه‌های بزرگ و پیچیدۀ مهندسی، تدارکات و احداث (ایی‌پی‌سی)، موفقیّت یا شکست فرآیندهای مدیریت زمان پروژه، به‌طور مستقیم به اعتبار مدل برنامه‌ریزیِ [مبتنی بر] سی‌پی‌ام بستگی دارد.

این [امر] حائز اهمیّت است که مدل برنامه‌ریزی [مبتنی بر] سی‌پی‌ام، متعارف، صحیح، قابل پشتیبانی، و به‌اندازۀ کافی متضمّن جزئیّات باشد تا برای تیم مدیریت پروژه، یک ابزار قابل اتّکاء برای برنامه‌ریزی، پایش، و اتّخاذ تصمیمات حیاتی پروژه، به‌طور متناسب، فراهم نماید. مهم نیست چه سطحی از جزئیّات برنامۀ زمانی (یعنی سطح یک، سطح دو، یا سطح سه) [مدّ نظر است]، مستندسازی پشتیبانِ هر برنامۀ زمانی [مبتنی بر] سی‌پی‌ام باید شامل یک تفاهم‌نامۀ مبنای برنامۀ زمانی کامل باشد.

بااین‌حال، این [امر] رایج است که تفاهم‌نامۀ مبنای برنامۀ زمانیِ پیمانکار، بسیار مبهم [و] فاقد جزئیّات متناسبِ مورد نیاز برای انعکاس مؤثّرِ فرضیّه‌ها و روابط [منطقی] استفاده‌شده برای توسعۀ فایل برنامۀ زمانی [مبتنی بر] سی‌پی‌ام باشد. در بسیاری موارد، هیچ تفاهم‌نامۀ مبنای برنامۀ زمانی‌ مستندسازی‌شده‌ای وجود ندارد. در چنین مواردی، فرضیّه‌های مبنای برنامۀ زمانی صرفاً می‌توانند از خاطرات جمعی و اغلب ناقصِ اعضاء تیم پروژه که در آماده‌سازی برنامۀ زمانی [مبتنی بر] سی‌پی‌ام ذی‌مدخل هستند، بازسازی شوند – که رویّۀ برنامه‌ریزی مطلوبی نیست.

این پست وب‌نوشت، عناوین کلّی‌ای که در یک تفاهم‌نامۀ مبنای برنامۀ زمانی‌ مورد نیاز هستند، شامل درنظرگرفتن اسباب نوعیِ تأخیرات که اغلب در پروژه‌های بزرگ و پیچیدۀ ایی‌پی‌سی رخ می‌دهند را، به بحث می‌گذارد.