(۱) محدودۀ کاری ازقلم‌افتاده
توضیحات
اسناد قرارداد و برآوردهای محدودۀ کاری را به‌منظور تأیید تا حدّ ممکنِ اینکه فایل برنامۀ زمانی، کلیّۀ محدودۀ کار موردنیاز قرارداد را نمایش می‌دهد، بازبینی کنید. به‌طور رایج، فعّالیت‌های محدودۀ کاری ازقلم‌افتاده، شامل فرآیند تسلیم [اسناد]، تأییدات کارفرما یا پیمانکار، ترخیص [کالا] از گمرک، تضمین و کنترل کیفیّت، دوره‌های زمانی عمل‌آوری بتن، گام‌های پیش‌راه‌اندازی، الزامات فهرست کارهای‌ناقص‌ومعیوب، و فرآیند تحویل و تحوّل. تصحیح‌ِ فایل برنامۀ زمانی نسبت‌به فعّالیت‌های محدودۀ کاری ازقلم‌افتاده، می‌تواند تواریخ پیش‌بینی‌شده را تغییر داده و به‌صورت بالقوّه مسیرهای بحرانی و در آستانۀ بحرانی را عوض کند.
(۲) تعداد بیش از حدّ فعّالیت‌های [با] پایان باز
توضیحات
فعّالیت‌های [با] پایان باز، به‌صورت [فعّالیت‌های] فاقد هرگونه فعّالیت‌ پیش‌نیاز، یا فعّالیت پس‌نیاز، یا هر دو، تعریف شده‌اند. رویّۀ مطلوب زمان‌بندی، تعدادِ حدّاقلی فعّالیت‌های [با] پایان باز را الزام می‌کند، به‌استثناءِ:
(۱) فعّالیت آغاز پروژه (فاقد فعّالیت پیش‌نیاز)؛ و
(۲) فعّالیت تکمیل پروژه (فاقد فعّالیت پس‌نیاز).
شمار زیادی از فعّالیت‌های [با] پایان باز، می‌توانند مقادیر شناوری اشتباهی را ایجاد کرده و سبب می‌گردند که توالی‌های فعّالیتِ پیش‌بینی‌شده، به‌صورت غیرمنطقی إجراء شوند (یعنی شناوری اضافی از تاریخ گزارش‌گیری تا پایان پروژه). تصحیح فعّالیت‌های [با] پایان باز می‌تواند مقادیر شناوری را تغییر دهد که [این امر] می‌تواند تاریخ‌های پیش‌بینی‌شده برای فعّالیت‌های بحرانی و در آستانۀ بحرانی را متأثّر نماید.
(۳) شمار بالای فعّالیت‌های با شناوری زیاد
توضیحات
شمار زیاد فعّالیت‌های با شناوری بالا در یک برنامۀ زمانی پروژه، می‌تواند بر مشکلات زیربنایی [ناظر بر] کیفیّت برنامۀ زمانی دلالت نماید. مسیرهای برنامۀ زمانی با مقادیر شناوری زیاد، نوعاً از فعّالیت‌های با پایان باز مشروح در آیتم دو فوق، فعّالیت‌های تصنّعاً مقیّد، یا فقدان بهینه‌سازی جریان کار در حوزۀ پیمانکار، منتج می‌شوند. برنامه‌های زمانی با فعّالیت‌های با شناوری بالای بسیار، باید کاملاً آزموده و نسبت به هرگونه پایان باز یا پیوندهای منطقی ازقلم‌افتاده، اصلاح شوند تا تاریخ‌ها و مقادیر شناوری پیش‌بینی‌شده، به‌شکل بهتری بهینه‌سازی شوند.
(۴) استفادۀ ناسازگار از حالات محاسبۀ برنامۀ زمانی
توضیحات
منطقِ حفظ‌شده، حالت محاسباتی پیش‌فرض در تقریباً کلیّۀ برنامه‌های نرم‌افزاری برنامه‌ریزی زمانی است. حالت محاسباتی دیگر، نادیده‌گرفتن منطقِ پیش‌نیازی است، که صرف‌نظر از اینکه پیش‌نیازهای منطقی تکمیل شده‌اند یا خیر، به فعّالیت‌های کاریِ با توالی ازهم‌گسیخته اجازه می‌دهند تا بدون تأخیر، پیشرفت کنند. نادیده‌گرفتن منطقِ پیش‌نیازی، مبتنی بر این فرضیّه است که پیمانکار، کلیّۀ نیروی کار، تجهیزات، و منابع نظارتی لازم برای کار را هم‌زمان در نواحی چندگانه دارا می‌باشد. بسیاری از پیمانکاران، نادیده‌گرفتن منطقِ پیش‌نیازی را برای به‌روزرسانی یک برنامۀ زمانی، بدون اجبار برای صرف زمان به‌منظور اصلاح کار با توالی ازهم‌گسیخته، مورد استفاده قرار می‌دهند. در برخی موارد، پیمانکاران، حالات محاسباتی برنامۀ زمانی را درطول پروژه، از منطقِ حفظ‌شده به نادیده‌گرفتن منطقِ پیش‌نیازی و سپس بدون دلیل به منطقِ حفظ‌شده تغییر می‌دهند. استفادۀ ناسازگار از حالات محاسباتی برنامۀ زمانی می‌تواند مشکلاتی را ایجاد کند. تغییر به یک حالتِ سازگار، می‌تواند مسیرهای بحرانی و در آستانۀ بحرانی را تغییر دهد.