این، اصلی کلّی از حقوق قرارداد است که یک مدّعی موفّق در یک پروندۀ نقض قرارداد، مستحقّ قرار گرفتن در همان جایگاهی است که اگر نقض رخ نمی‌داد، [در آن جایگاه] قرار می‌گرفت. [تعریف] داراشدن بلاجهت به‌صورت [آتی] است:
نفعی به‌واسطۀ شانس، اشتباه یا بدشانسی دیگری که برای آن، کسی که دارا می‌شود، پرداخت یا کاری انجام نداده و از نظر اخلاقیّات حرفه‌ای و [اصول] اخلاقیِ شخصی، نباید آن [نفع] را حفظ کند. چنانچه پول یا داراییِ به‌حق‌دریافت‌شده، باید به دیگری تحویل می‌شد یا متعلّق به وی بود، آنگاه طرفِ دارا شده باید [آنچه بصورت بلاوجه دارا شده را] به مالک ذی‌حق اعاده نماید. معمولاً، اگر دعوی توسّط طرفی که باید پول یا دارایی را مالک می‌بود طرح شود، دادگاه حکم به چنین اعاده‌ای می‌دهد.(۱)
تحت یک ادّعای داراشدن بلاجهت، خوانده (کارفرما)، به‌طور ناعادلانه امر واجد ارزشی را به مخارجِ خواهان (پیمانکار)، دریافت و حفظ می‌کند. داراشدن بلاجهت، اعاده را مقدّم می‌شمارد، که همانا اعادۀ پیمانکار و کارفرما به یک حالت عادلانه و منصفانه است. داراشدن بلاجهت، عمل یا حالت عدم توازن یا غیرمنصفانه است و اعاده، بازگشت به انصاف است.