اندازۀ استراحت‌گاه، پس از طرّاحی اوّلیّه افزایش می‌یابد و احداث استراحت‌گاه‌ها، دربرگیرندۀ [اقداماتی] بیش از افزودن تخت‌خواب در واحدهای اسکان است. نفراتی که تخت‌خواب‌ها را اشغال می‌کنند، همان خدماتی را لازم دارند که نفرات‌ به‌کارگرفته‌شدۀ مبنا که استراحت‌گاه‌ها در اصل برای آن‌ها اندازه شده بود، لازم دارند. آشپزی، پذیرائی، شست‌وشوی لباس، ذخیرۀ آب قابل شرب، تصفیۀ فاضلاب و امکانات تفریحی، اغلب هنگامی‌که اندازه‌های استراحت‌گاه در طول پروژه نیازمند افزایش هستند، گلوگاه‌ها را شکل می‌دهند. چنانچه استراحت‌گاه‌ها کوچکتر [از نیاز] برآوردشده باشند، برآمدِ بسیار محتمل، یک تأخیر سراسری در پروژه خواهد بود که نفراتِ احداث، پیش‌راه‌اندازی، راه‌اندازی و آغازبه‌کار را برای [زمان] طولانی‌تری نسبت به آنچه در اصل برنامه‌ریزی شده، [در کارگاه] نگاه می‌دارند. تأخیرات در تخلیۀ استراحت‌گاه‌های نیروی کار، احتمالاً به‌طور مستقیم، منجر به افزایش‌هایی در هزینه‌های پذیرائی و [موارد] مشابه خواهد شد. نوعاً، پیمانکار ایی‌پی‌سی در قبال ریسک‌های آتی پاسخگو می‌باشد:

• افزایش‌ها در [هزینۀ] پذیرائی و هزینه‌های خدمات دیگر، ناشی از خطاهای برآورد پیمانکار، پیش از ابلاغ قرارداد.
• افزایش‌ها در نیروی کار و نظارت، منتج از بهره‌وری پایین‌تر از [میزان] برنامه‌ریزی‌شده ناشی از خطاهای برآورد پیمانکار و/یا مشکلات عملکرد.
• رشد در مقادیر پذیرائی و خدمات دیگر که قابل انتساب به تأخیرات پیمانکار باشند.

در ملاحظۀ [موارد] فوق، تفاهم‌نامۀ مبنای برنامة زمانی باید تهیّه شود تا منطق اوّلیّه درخصوص فرضیّات، رواداری‌ها یا استثنائاتِ ضمیمه‌شده در فایل برنامۀ زمانی مبناء یا به‌روزرسانی‌شدۀ پیمانکار را مستندسازی نماید. توصیه می‌شود که پیمانکار و کارفرما، هر دو مشترکاً مبنای برنامۀ زمانی را درخصوص ملاحظات پذیرائی استراحت‌گاه و دیگر خدمات، بازبینی و اصلاح نمایند.